Marzenia się spełniają...

Ta telefoniczna rozmowa była najważniejsza.
Decydowała o tym, kiedy nasze marzenia nabiorą  realnego kształtu....

Po kilku minutach rozmowy, ustaliliśmy konkretny termin wizyty w sprawie realizacji naszych planów....
Pojechaliśmy we trójkę.
Pani, z którą byliśmy umówieni, nie wiedziała, .że mamy syna....
Kiedy go przedstawiliśmy, stwierdziła ze śmiechem, że jesteśmy już doświadczonymi rodzicami adopcyjnymi:)
Wyjawiliśmy jej nasze plany.
Zadała naszemu synowi dwa pytania.

Czy chce być starszym bratem?
Odpowiedź  była błyskawiczna, okraszona na dodatek pięknym uśmiechem:)
Oczywiście, że chce.
Czy chciałby mieć siostrę, czy brata?
Tu już nie było tak szybko:)
Po chwili zastanowienia odpowiedział, że wprawdzie on to wolałby mieć brata, ale mama też przecież musi mieć jakąś przyjemność:)
Faceci:)....
Bardzo chcieliśmy mieć córeczkę.
Zapytano nas, w jakim wieku ma być dziecko.
Wypaliłam, że jak najmniejsze mając na myśli, że pewnie nasza Mała będzie miała około 2 lat...
Złożyliśmy odpowiednie dokumenty nastawiając się na długie czekanie...
Po tygodniu odebrałam telefon. Mało nie zemdlałam z wrażenia...
 Nasz córeczka czekała już na nas.
Miała sześć miesięcy...

Zobaczyliśmy ją na drugi dzień. Trójka wariatów nie spała całą noc, bo przecież nasza rodzina miała powiększyć się o takie maleństwo........

 Staliśmy w pokoju, do którego weszła dyrektorka.
 Trzymała na rękach wtulone w siebie, maleńkie dziecko.....
Był słoneczny, kwietniowy dzień...
Dziwnie utkwiło mi w pamięci to słońce...
Rzucało jasne smugi na  dywan, tworząc magiczny nastrój...

Podała mi ją...
M. przyglądała mi  się badawczo, ze zmarszczką na czole...
Chłonęłam ją.
Miała maleńkie kształtne usteczka, lekko zadarty nosek i szare oczy...
Nagle, jej buzię rozjaśnił szeroki uśmiech, a w policzkach pojawiły się dwa rozkoszne dołeczki...

Witaj M.:)
Wiesz, że jestem twoją mamą?
Wiesz, że do końca moich dni będziesz moją wyśnioną, najukochańszą córeczką?...

Rozpłakaliśmy się oboje z mężem. Po chwili dołączył do nas syn. Zapytałam go:
- A czego ty wyjesz?:)
- A bo wy płaczecie, to i ja muszę :))
Spędzaliśmy u niej każdy dzień....
I znów nie mogliśmy doczekać się, kiedy przywieziemy nasze drugie dziecko do domu.
To oczekiwanie, tęsknota, to było coś niesamowitego.
Najpiękniejszy czas. Niemal każda myśl, rozmowa, wszystko było podporządkowane Małej i jak najszybszemu przywiezieniu jej do domu.
W międzyczasie robiliśmy zakupy, żeby nasza dziewczynka miała wszystko, co będzie jej potrzebne...
Któregoś dnia Syn wpadł do domu i stwierdził, że ma rodziców gapy, bo nie kupili tego, co najważniejsze.
Zapytałam, co to takiego?
Po chwili przyniósł z przedpokoju... nocnik. Różowy, plastikowy fotelik...
Kupił go za własne oszczędności.
Wszystkim,  kto tylko chciał go słuchać chwalił się, że niedługo będzie najważniejszy w domu, bo zostanie starszym bratem:) Następne lata miały pokazać, że jako brat spisywał się doskonale.
Był dla niej niekwestionowanym autorytetem.
Ona dla niego, jego małą siostrzyczką, którą opiekował się, jak najczulszy brat...
Widzieliśmy, jeszcze w domu dziecka tą specyficzną więź, która  zaczyna ich łączyć...
Dziś oboje są dorosłymi ludźmi, a nadal bardzo się wspierają...
Fajne mam dzieciaki....