Mój Cudzie...

W twych źrenicach mój obraz się jawi...
I ja chłonę cię wzrokiem, niczym Cud Istnienia.
Nasze słowa zawisły między ustami,
Na których jeszcze drży pierwszy pocałunek.
Zaledwie muśnięcie, by poczuć już smak siebie,
A już krew w żyłach zmienia swe koryto
I burzy się i pulsuje, i krąży coraz szybciej...
To jedno spojrzenie, a tak wszystko zmienia...
I w tobie, i we mnie, i prócz nas już nic nie ma.
Prowadzisz mnie za rękę, a ja Twój świat zmieniam.
To jedno słowo zawisło na wargach i prosi o wyjście,
A ty kładziesz mi dłoń na ustach i szepczesz- nie trzeba...
Niech nasze serca odnajdują ku sobie drogę,
Nich one mówią swym tajemnym językiem.
Tam, gdzie dwoje ludzi, tam gdzie serca drżenie...
Słów nie potrzeba, wystarczy nasze w sobie istnienie...